Вяртанне ў Паэзію
У зборніку «Заложнік цемры» (1994) Леаніда Галубовіча есць такія радкі:
Калі табе за сорак, і нялёгка
Знайсці ўжо рыфму свежую, нібыта
Кашулю, перавешаную жонкай,
То мусіш дзеясловамі грымець.
Калі табе за сорак, то садзіся
За стол пісьмовы з кавай, цыгарэтай,
Пішы самотна-бытавую прозу,
Клубамі дым пускаючы пад столь.
Калі мы адзначалі ў Клецку 50-годдзе паэта, ён раздаваў прысутным свае зборнікі, сярод іх і незадоўга да таго выдадзеную кніжку «Апошнія вершы». Тады ж урачыста заявіў, што больш вершаў пісаць не будзе.
Прайшло 10 гадоў. Галубовіч стрымаў абяцанне – вершаў больш не пісаў, ва ўсякім разе не друкаваў іх. Аднак, калі 14 жніўня, у суботу, у гасцёўні Клецкага РЦК ён слухаў свае творы з вуснаў цудоўных дзяўчынак-сямікласніц Аляксандры Сланімскай, Анастасіі Анікей і Сафіі Гуль, у выразе яго твару з’явілася нешта падобнае на настальгію. Агульная атмасфера свята была надзвычай цеплай і шчырай: песні, вершы, падарункі… Дзве з паловай гадзіны аніяк нам не здоўжыліся. Юбіляра ўшаноўвалі прадстаўнікі ўлады, прэсы, бібліятэчнай сістэмы. Старшыня раённага Савета дэпутатаў Святлана Чакун уручыла яму памятны адрас – каб не забываў дарогу дадому. Вяла свята загадчык ЦБС чароўная Людміла Цімавец, якая здолела надаць мерапрыемству характар хатня-сямейны.
Што можа падарыць паэт паэту? Пэўна ж, вершы. Гэтак і было. Даўні сябра Леаніда Галубовіча, вядомы беларускі паэт, празаік, эсэіст, літаратурны крытык Міхась Скобла дарыў юбіляру свае кніжкі, артыстычна расказваў пісьменніцкія байкі, а завяршыў усё «Одай баразне», чым давёў публіку да стану лёгкага экстазу. Выбітны беларускі паэт і бард Эдуард Акулін спяваў свае непараўнальныя кампазіцыі, падарыў юбіляру сваю новую кніжку вершаў, а пасля выказаў спадзяванне, што калі-небудзь у Клецку з’явіцца плошча Галубовіча (ну, паколькі плошча Маякоўскага ўжо ёсць!). Паэты літаб’яднання «Голас», што існуе пры рэдакцыі райгазеты «Да новых перамог» Галіна Нупрэйчык, Альдонія Наўчанкова, Вольга Красавіцкая, Віктар Худавец і аўтар гэтых радкоў чыталі для юбіляра прысвечаныя яму вершы. Маладыя голасаўцы Ліза Васілевіч, Вера Кавалеўская, Ігар Канановіч комплексна прадставілі сваю творчасць на суд паэтычнай эліты. Прыемна зазначыць, што ацэнка была высокай. Калі ж спяваў Ігар Канановіч, выраз твару Галубовіча быў такі, што здавалася: вось зараз ён проста ўпадзе і памрэ ад шчасця (і гэта Галубовіч – сама стрыманасць!). А Аляксандр Жукоўскі ўзгадаў той далекі час, калі ён у Драбаўскай васьмігодцы навучаў юнага Лёню рускай мове і літаратуры, сказаў, што лічыць гэта за гонар для сябе і прачытаў такія вершаваныя радкі:
Калі вучань мой стане паэтам
І праславіць сябе на ўвесь свет,
То лічыце, сябры, пасля гэтага,
Што і я – невядомы паэт.
Асмелюся спадзявацца, шло і Леаніду Галубовічу, і яго сябрам, і жонцы Веры спадабалася ўсё, што адбывалася ў той дзень на роднай зямлі юбіляра. Ведаю дакладна, што мясцовая публіка была проста ў захапленні як ад усёй праграммы, якую прыгожа пераплялі беларускія песні ў выкананні Дашы Рудко, Людмілы Васількінай, Аляксандра Чыркуна, Вольгі Маргун, так і ад выступлення самога юбіляра – шчырага і цёплага, а найбольшае ўражанне мы атрымалі, пэўна ж, ад яго вершаў, бо, калі чытае Галубовіч, то гэта папраўдзе нешта!
Развітваліся ўзрушаныя і ўсхваляваныя. Акулін і Скобла паехалі ў Мінск, а Галубовіч з жонкай (увесь у кветках і падарунках, са свежым нумарам «раёнкі», у якой ёсць і яго юбілейная паласа) – у роднае Вароніна. Верыцца, што там для яго ізноў пачнецца перыяд вершаскладання. Нездарма ж калісьці ў зборніку «Споведзь бяссоннай душы» (1989) ён пісаў:
Не прадаўся за грашы,
Не растраціў розум,
Ліру звонкую душы
Не змяняў на прозу.
Вяртайцеся ў Паэзію, Леанід Міхайлавіч…
Лілія Мялешка.
